Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed nimis multa. Duo Reges: constructio interrete. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Suo enim quisque studio maxime ducitur. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Ita prorsus, inquam;

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Quae ista amicitia est? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quae est igitur causa istarum angustiarum? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Duo Reges: constructio interrete.

Bonum incolumis acies: misera caecitas. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Nam de isto magna dissensio est. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quonam, inquit, modo? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quid, quod res alia tota est? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Reguli reiciendam;

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Memini vero, inquam; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Sed hoc sane concedamus. Quis enim redargueret? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Duo Reges: constructio interrete. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Duo Reges: constructio interrete. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;

Praeclare hoc quidem. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Itaque ab his ordiamur. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quis Aristidem non mortuum diligit? Tu quidem reddes; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Itaque his sapiens semper vacabit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scisse enim te quis coarguere possit? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Audeo dicere, inquit. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Duo Reges: constructio interrete. Non laboro, inquit, de nomine.

Hoc tu nunc in illo probas. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quae contraria sunt his, malane? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Id est enim, de quo quaerimus. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur?

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Non est igitur voluptas bonum. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quid nunc honeste dicit? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.