In Episode 144 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with philosophers Brandon Warmke and Justin Tosi about the phenomenon of grandstanding, which they define as “the use and abuse of moral talk for the purposes of self-promotion.”
Although moral grandstanding is a spectacle most commonly associated with those on the political left, the practice of grandstanding is an entirely bipartisan phenomenon. Its increased prevalence in public discourse has dangerous implications for politics and society.
For grandstanders, it isn’t the pursuit of virtue that motivates them. They aren’t concerned with doing good; they’re concerned with looking good; they want others to think that they are morally superior, and they’re willing to go to great lengths in order to do it, including using moral talk as a tactic for punishment and intimidation.
The irony is that grandstanders accomplish all of this by free-riding on the moral behavior and good intentions of others. They turn civil discourse into a moral arms race, weaponizing language, and silencing their enemies with threats of doxing and humiliation.
Our society is currently going through a seismic transition. Norms are being radically upended and Americans are experiencing levels of political polarization arguably unseen since at least the 1970s. If we want to make it through this period in one piece, as one nation, undivided we need to reclaim the moral high ground in our discourse. Otherwise, I’m afraid we’re in danger of losing control of our country to the darker forces of our nature, and this would not bode well for the future of our republic.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Become a premium subscriber, which gives you access to our episode overtimes, as well as transcripts and rundowns to each week’s episode. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
Brandon Warmke is Assistant Professor of Philosophy at Bowling Green State University. A philosopher working on moral and political issues, he is the author of over twenty academic papers on public discourse, forgiveness, and moral responsibility. Warmke has been interviewed on Big Think among other outlets; his work has been featured in The Atlantic, Scientific American, Vox, The Guardian, and HuffPost.
Justin Tosi is an Assistant Professor of Philosophy at Texas Tech University. He was previously a Junior Faculty Fellow at the Georgetown Institute for the Study of Markets and Ethics in the McDonough School of Business, and a Postdoctoral Research Fellow and Lecturer in the Philosophy Department at the University of Michigan. He works in social, political, legal, and moral philosophy, and especially on state legitimacy, special obligations, and social morality. His work has been published in Philosophy & Public Affairs, Legal Theory, Pacific Philosophical Quarterly, and other outlets. In addition to Grandstanding: The Use and Abuse of Moral Talk, he has co-authored a second book with Brandon Warmke, Why It’s OK to Mind Your Own Business, that will be published as part of the Routledge series “Why It’s OK: The Ethics of How We Live.”
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Quid iudicant sensus? Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Duo Reges: constructio interrete.
Sed ego in hoc resisto; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Non laboro, inquit, de nomine. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;
Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Non potes, nisi retexueris illa. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Duo Reges: constructio interrete. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ostendit pedes et pectus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.
Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.
Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Duo Reges: constructio interrete.
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quis est tam dissimile homini.
An potest cupiditas finiri? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Non risu potius quam oratione eiciendum? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Duo Reges: constructio interrete. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus?
Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.
Haec dicuntur inconstantissime. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quae sequuntur igitur? Ubi ut eam caperet aut quando? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quae sequuntur igitur? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Duo Reges: constructio interrete. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Ostendit pedes et pectus. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quorum altera prosunt, nocent altera. Laboro autem non sine causa; Sed residamus, inquit, si placet. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.
Prioris generis est docilitas, memoria; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Stay in the loop
Receive monthly insights from Demetri and exclusive updates.
