In Episode 144 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with philosophers Brandon Warmke and Justin Tosi about the phenomenon of grandstanding, which they define as “the use and abuse of moral talk for the purposes of self-promotion.”
Although moral grandstanding is a spectacle most commonly associated with those on the political left, the practice of grandstanding is an entirely bipartisan phenomenon. Its increased prevalence in public discourse has dangerous implications for politics and society.
For grandstanders, it isn’t the pursuit of virtue that motivates them. They aren’t concerned with doing good; they’re concerned with looking good; they want others to think that they are morally superior, and they’re willing to go to great lengths in order to do it, including using moral talk as a tactic for punishment and intimidation.
The irony is that grandstanders accomplish all of this by free-riding on the moral behavior and good intentions of others. They turn civil discourse into a moral arms race, weaponizing language, and silencing their enemies with threats of doxing and humiliation.
Our society is currently going through a seismic transition. Norms are being radically upended and Americans are experiencing levels of political polarization arguably unseen since at least the 1970s. If we want to make it through this period in one piece, as one nation, undivided we need to reclaim the moral high ground in our discourse. Otherwise, I’m afraid we’re in danger of losing control of our country to the darker forces of our nature, and this would not bode well for the future of our republic.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Become a premium subscriber, which gives you access to our episode overtimes, as well as transcripts and rundowns to each week’s episode. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
Brandon Warmke is Assistant Professor of Philosophy at Bowling Green State University. A philosopher working on moral and political issues, he is the author of over twenty academic papers on public discourse, forgiveness, and moral responsibility. Warmke has been interviewed on Big Think among other outlets; his work has been featured in The Atlantic, Scientific American, Vox, The Guardian, and HuffPost.
Justin Tosi is an Assistant Professor of Philosophy at Texas Tech University. He was previously a Junior Faculty Fellow at the Georgetown Institute for the Study of Markets and Ethics in the McDonough School of Business, and a Postdoctoral Research Fellow and Lecturer in the Philosophy Department at the University of Michigan. He works in social, political, legal, and moral philosophy, and especially on state legitimacy, special obligations, and social morality. His work has been published in Philosophy & Public Affairs, Legal Theory, Pacific Philosophical Quarterly, and other outlets. In addition to Grandstanding: The Use and Abuse of Moral Talk, he has co-authored a second book with Brandon Warmke, Why It’s OK to Mind Your Own Business, that will be published as part of the Routledge series “Why It’s OK: The Ethics of How We Live.”
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Haec dicuntur inconstantissime. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Duo Reges: constructio interrete. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.
Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?
Praeclare hoc quidem. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.
Nihilo magis. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quis enim redargueret? Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nam quid possumus facere melius? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Illud non continuo, ut aeque incontentae. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Dici enim nihil potest verius. Quis istud, quaeso, nesciebat? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Et quod est munus, quod opus sapientiae? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Duo Reges: constructio interrete.
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Minime vero, inquit ille, consentit. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Idemne, quod iucunde?
Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis.
Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.
related episodes
Episode 58
Jonathan Haidt
Jonathan Haidt | Trigger Warnings, Safe Spaces, and the Coddling of the American Mind
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Duo Reges: constructio interrete.
Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quis enim redargueret? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quid est enim aliud esse versutum? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
