Episode 41
Why Does the World Exist? Metaphysics and the Philosophy of Science | Jim Holt
Episode 41
Jim Holt
Why Does the World Exist? Metaphysics and the Philosophy of Science | Jim Holt
summary
Jim Holt is on a quest to understand the fundamental nature and meaning of our universe. What is infinity? Is time real? Why does the world exist? These are the most important questions that humanity has ever pondered. When attempting to answer such large, existential questions, it’s not enough to use observational evidence alone. This is where metaphysics comes in.
Unlike the hard-nosed, falsifiable propositions that form the foundation of empirical science, metaphysics poses questions for which definitive answers are hard to come by. Aristotle famously heralded the field as “the first philosophy,” since it explores those questions which are generally accepted as being the most basic and vital.
In short, this branch of philosophy seeks to explain the nature of being, reality, and the meaning of existence. Since metaphysics is not based on falsifiable propositions, it is is not bounded by the constraints of formal logic or scientific truth. As a result, finding conclusive answers to the perennial questions that it poses may well be impossible.
Still, something about these questions jabs at us. Why? Perhaps it is in our nature to question everything, even those things for which answers do not exist. Or perhaps the act of engaging in ontological arguments is itself the goal. In either case, in our answer-based culture, exploring the philosophy of science and metaphysics is a necessarily humbling experience. It forces us to contend with the mystery of our own existence, and it presses the limits of our explanatory powers.
In his latest book, “When Einstein Walked with Gödel: Excursions to the Edge of Thought,” Jim Holt explores the nature of logic and truth. And in this episode, he joins host Demetri Kofinas for an hour-long conversation on the philosophy of science and metaphysics. Over the course of the discussion, we explore the questions that have concerned philosophers for more than two thousand years — questions that remain unanswered.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Jim Holt is a longtime contributor to the New Yorker, where he has written on string theory, time, infinity, numbers, jokes, logic, truth, and bullshit. He also writes regularly for the New York Times, the New York Review of Books, and the London Review of Books, and he is a former book-columnist for the Wall Street Journal. His latest book, “When Einstein Walked with Gödel: Excursions to the Edge of Thought,” will be published in May 2018 by Farrar Straus Giroux. His 2012 book “Why Does the World Exist?: An Existential Detective Story” was a National Book Critics Circle Award finalist for general nonfiction and was named one of the ten best books of the year by the New York Times Book Review. An international bestseller, “Why Does the World Exist?” has been published worldwide in 18 languages. His 2006 book “Stop Me If You’ve Heard This: A History and Philosophy of Jokes” was published in the U.S. and the United Kingdom, and in French, Italian, and German translation. He is currently at work on a book titled “Living (Theory and Practice),” to be published in the U.S. by Farrar Straus, in the UK by Penguin, and in German by Rowohlt. Holt has taught mathematics at the University of Virginia, philosophy at Columbia University, and economics at the City University of New York. He lives in Greenwich Village.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Cur id non ita fit? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Duo Reges: constructio interrete. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.
Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Et nemo nimium beatus est; Iam in altera philosophiae parte. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Cur, nisi quod turpis oratio est? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.
Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Ac tamen hic mallet non dolere. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Sed haec in pueris; Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Duo Reges: constructio interrete. Explanetur igitur. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Non potes, nisi retexueris illa. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Duo Reges: constructio interrete. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.
Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Sed quid sentiat, non videtis. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Utilitatis causa amicitia est quaesita. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.
Eaedem res maneant alio modo. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Duo Reges: constructio interrete. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Ego vero isti, inquam, permitto.
Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.