In Episode 188 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Toby Ord, a Senior Research Fellow in Philosophy at Oxford University and author of “The Precipice,” a book that focuses on the big picture questions facing humanity’s long-term future and the risks which threaten to put a premature end to our existence.
The purpose of today’s conversation is first, to get you to reflect on this question of whether or not humanity and our future is worth fighting for, and second, to reflect on what that means in terms of human action, politics, and global cooperation. What are the existential risks that we face as a species? How do we calculate those risks? Where do we focus our attention, how do we prioritize, and finally, what can we do to mitigate those risks that we deem worthy of our attention?
For those interested in learning about existential risk factors, this part of the discussion begins near the forty-minute mark and focuses mainly on the threat of nuclear war and the geopolitical dimensions that escalate its likelihood. The overtime is spent primarily discussing the risks posed by both natural and engineered pandemics, biological terrorism, and artificial intelligence. The two also discuss asteroid impacts, climate change, and supervolcanic eruptions.
You can access the episode overtime, as well as the transcript and rundown to this week’s episode through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Toby Ord is a Senior Research Fellow in Philosophy at Oxford University. His work focuses on the big picture questions facing humanity. What are the most important issues of our time? How can we best address them? Toby’s earlier work explored the ethics of global health and global poverty, demonstrating that aid has been highly successful on average and has the potential to be even more successful if we were to improve our priority setting. This led him to create an international society called Giving What We Can, whose members have pledged over $1.5 billion to the most effective charities helping to improve the world. He also co-founded the wider effective altruism movement, encouraging thousands of people to use reason and evidence to help others as much as possible. His current research is on the long-term future of humanity, and risks that threaten to destroy our entire potential. His new book, “The Precipice,” explores these topics and concludes that safeguarding our future is among the most pressing and neglected issues we face. Toby has advised the World Health Organization, the World Economic Forum, and the UK Prime Minister’s Office and Cabinet Office. His work has been featured hundreds of times in the national and international media.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Duo Reges: constructio interrete. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Ratio quidem vestra sic cogit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.
Quid de Pythagora? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Confecta res esset. Duo Reges: constructio interrete. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.
Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Duo Reges: constructio interrete. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Magna laus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quod quidem nobis non saepe contingit. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Ita prorsus, inquam; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.
Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Cur, nisi quod turpis oratio est? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
related episodes
Episode 187
Steven Koonin
What Climate Science Tells Us, What It Doesn’t, & Why It Matters | Steven Koonin
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Duo Reges: constructio interrete. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Duo enim genera quae erant, fecit tria. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quis istud possit, inquit, negare? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?
Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. An eiusdem modi? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Si longus, levis dictata sunt.
