In Episode 188 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Toby Ord, a Senior Research Fellow in Philosophy at Oxford University and author of “The Precipice,” a book that focuses on the big picture questions facing humanity’s long-term future and the risks which threaten to put a premature end to our existence.
The purpose of today’s conversation is first, to get you to reflect on this question of whether or not humanity and our future is worth fighting for, and second, to reflect on what that means in terms of human action, politics, and global cooperation. What are the existential risks that we face as a species? How do we calculate those risks? Where do we focus our attention, how do we prioritize, and finally, what can we do to mitigate those risks that we deem worthy of our attention?
For those interested in learning about existential risk factors, this part of the discussion begins near the forty-minute mark and focuses mainly on the threat of nuclear war and the geopolitical dimensions that escalate its likelihood. The overtime is spent primarily discussing the risks posed by both natural and engineered pandemics, biological terrorism, and artificial intelligence. The two also discuss asteroid impacts, climate change, and supervolcanic eruptions.
You can access the episode overtime, as well as the transcript and rundown to this week’s episode through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Toby Ord is a Senior Research Fellow in Philosophy at Oxford University. His work focuses on the big picture questions facing humanity. What are the most important issues of our time? How can we best address them? Toby’s earlier work explored the ethics of global health and global poverty, demonstrating that aid has been highly successful on average and has the potential to be even more successful if we were to improve our priority setting. This led him to create an international society called Giving What We Can, whose members have pledged over $1.5 billion to the most effective charities helping to improve the world. He also co-founded the wider effective altruism movement, encouraging thousands of people to use reason and evidence to help others as much as possible. His current research is on the long-term future of humanity, and risks that threaten to destroy our entire potential. His new book, “The Precipice,” explores these topics and concludes that safeguarding our future is among the most pressing and neglected issues we face. Toby has advised the World Health Organization, the World Economic Forum, and the UK Prime Minister’s Office and Cabinet Office. His work has been featured hundreds of times in the national and international media.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quae duo sunt, unum facit. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quorum altera prosunt, nocent altera. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed videbimus. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?
Id est enim, de quo quaerimus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Frater et T. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Non risu potius quam oratione eiciendum?
Duo Reges: constructio interrete. Cur id non ita fit? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Duo Reges: constructio interrete. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quae ista amicitia est? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Stoicos roga. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Est, ut dicis, inquam.
Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Duo Reges: constructio interrete.
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. At ego quem huic anteponam non audeo dicere;
Quis istum dolorem timet? Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Sed nunc, quod agimus; Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Quid me istud rogas? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Quid censes in Latino fore? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
