In Episode 169 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Michael Sandel, professor of Government Theory at Harvard University Law School, host of the BBC series “The Public Philosopher,” and author of numerous, bestselling books including his latest, “The Tyranny of Merit.”
When people complain about meritocracy, the complaint is usually not about the ideal but about our failure to live up to it. According to this complaint, meritocracy is a myth, a distant promise yet to be redeemed. This complaint is certainly valid. But what if the problem runs deeper? What if the real problem with meritocracy is not that we have failed to achieve it but that the ideal is flawed? What if the rhetoric of rising no longer inspires, not simply because social mobility has stalled but, more fundamentally, because helping people scramble up the ladder of success in a competitive meritocracy is a hollow political project that reflects an impoverished conception of citizenship and freedom?
Perhaps nowhere has this mindset around success and failure been more evident than in our response to the pandemic, where we were continually assured by our public officials that we are “all in this together.” And yet, for those of who have been working from home during this time or who are economically independent enough to prioritize social distancing, take the necessary health precautions, and access the highest quality health services this catchphrase rings hollow. We know it’s not true. We know that there are two different realities for two different classes of people in this society, the winners and the losers.
In their conversation today, Michael and Demetri explore how we got to this point, what it means for our society, and how we might begin to engage in the moral and political renewal required to fix it.
You can access the episode overtime, as well as the transcript and rundown to this week’s episode through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Michael J. Sandel teaches political philosophy at Harvard University. He is the Anne T. and Robert M. Bass Professor of Government Theory at Harvard University Law School, where his course Justice was the university’s first course to be made freely available online and on television. It has been viewed by tens of millions of people around the world, including in China, where Sandel was named the “most influential foreign figure of the year” (China Newsweek). He is also known for his critique of John Rawls’ A Theory of Justice in his first book, Liberalism and the Limits of Justice (1982). His books What Money Can’t Buy: The Moral Limits of Markets and Justice: What’s the Right Thing to Do? were international bestsellers and have been translated into 27 languages. Sandel’s legendary course “Justice” was the first Harvard course to be made freely available online and has been viewed by tens of millions. His BBC series “The Public Philosopher” explores the philosophical ideas lying behind the headlines with participants from around the world. He received his doctorate from Balliol College, Oxford (1981), as a Rhodes Scholar, where he studied under philosopher Charles Taylor.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Si longus, levis. Duo Reges: constructio interrete.
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Sed quot homines, tot sententiae; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Sedulo, inquam, faciam. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Rationis enim perfectio est virtus; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Tum mihi Piso: Quid ergo?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Duo Reges: constructio interrete. Sed quid sentiat, non videtis. Recte dicis; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.
Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.
Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Ubi ut eam caperet aut quando? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Si enim ad populum me vocas, eum. Sed quae tandem ista ratio est? Dat enim intervalla et relaxat. Conferam avum tuum Drusum cum C. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Non est igitur voluptas bonum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Si enim ad populum me vocas, eum. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quorum altera prosunt, nocent altera. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sint ista Graecorum; Scaevolam M. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Quod quidem nobis non saepe contingit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Si enim ad populum me vocas, eum. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Duo Reges: constructio interrete. Deinde dolorem quem maximum? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
related episodes
Episode 166
Thomas Ricks
What America’s Founders Learned from the Greeks & Romans | Thomas E. Ricks
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At iam decimum annum in spelunca iacet. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Duo Reges: constructio interrete. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.
Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Et quidem, inquit, vehementer errat; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sed quot homines, tot sententiae; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Dicimus aliquem hilare vivere;
Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Idemne, quod iucunde? Age, inquies, ista parva sunt.
Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.
