In Episode 166 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Pulitzer Prize-winning historian Thomas Ricks about his book “First Principles: What America’s Founders Learned from the Greeks & Romans.” The two discuss the influence of Greco-Roman thought and culture on America’s founding generation, while drawing lessons that can be applied to our democracy today.
First Principles is a timely book, in that we find ourselves grappling today with many of the same questions, concerns, and anxieties that animated and vexed the drafters of the American constitution. It is also a deeply profound one because it reminds us that America was, is, and always will be an experiment. The constitution was constructed after all, in the midst of the Enlightenment.
“What was most important and really new about the Age of Reason,” writes the scholar William Goetzmann, “was the sublime confidence of the intellectuals and societal leaders in the power of man’s reason…Human nature, like all other nature, was a constant that yielded to rational inquiry.” In other words, the enlightenment showed the founding generation that it was possible to use reason and observation to discern the eternal laws of nature and then to use that understanding to aid human progress. To be enlightened was to have an energetic way of examining the world with skepticism and self-confidence and that self-confidence came from the knowledge that the world was knowable, that truths could be discovered, and inquiries made into the nature of things. “To be enlightened,” as the intellectual historian Caroline Winterer put it, “was to be filled with hope.”
It was with this sense of hope and empowerment that America’s founding generation set about to construct the American constitution and bill of rights. What were their objectives? Who did they look up to? What books did they read? And why the obsession with the ancients? What lessons did they take from the successes and failures of the Greeks and Romans? What did they value in themselves and in others? How did these values inform their construction of the union? And what can we learn from their experience when grappling with our own challenges today, whether we’re talking about executive power, media censorship, political division, or any of the other issues that animate the spirit of today’s generations?
The purpose of this episode is to provide a historical context for the challenges we face today in an effort to understand that they are not altogether new, nor are they insurmountable.
You can access the overtime to this episode, as well as the transcript and rundown through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Thomas E. Ricks is an adviser on national security at the New America Foundation, where he participates in its “Future of War” project. He was previously a fellow at the Center for a New American Security and is a contributing editor of Foreign Policy magazine, for which he writes the prizewinning blog The Best Defense. Ricks covered the US military for The Washington Post from 2000 through 2008. Until the end of 1999, he had the same beat at The Wall Street Journal, where he was a reporter for seventeen years. A member of two Pulitzer Prize-winning teams, he covered US military activities in Somalia, Haiti, Korea, Bosnia, Kosovo, Macedonia, Kuwait, Turkey, Afghanistan, and Iraq. He is the author of several books, including Churchill and Orwell, The Generals, The Gamble, and the number one New York Times bestseller Fiasco, which was a finalist for the Pulitzer Prize. His most recent book, First Principles, has ranked as high as #3 and #4 on Amazon’s and the New York Times’ Best Sellers lists respectively.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Duo Reges: constructio interrete. Oratio me istius philosophi non offendit; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.
Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Cur id non ita fit? Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.
Eam stabilem appellas. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Nam ante Aristippus, et ille melius. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Duo Reges: constructio interrete. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
At hoc in eo M. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid iudicant sensus? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quid ergo? Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.
Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. An potest cupiditas finiri? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Duo Reges: constructio interrete. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret.
Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quonam modo? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Ad eos igitur converte te, quaeso. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Ad eos igitur converte te, quaeso. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. A mene tu? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quis istud possit, inquit, negare?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Duo Reges: constructio interrete. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid Zeno? Graece donan, Latine voluptatem vocant.
Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Urgent tamen et nihil remittunt. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Suo enim quisque studio maxime ducitur. Nam quid possumus facere melius? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Prioris generis est docilitas, memoria; Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Graece donan, Latine voluptatem vocant. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?
Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Numquam facies.
Avaritiamne minuis? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ut id aliis narrare gestiant? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Duo Reges: constructio interrete.
Hos contra singulos dici est melius. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Primum quid tu dicis breve? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Stay in the loop
Receive monthly insights from Demetri and exclusive updates.
