In Episode 184 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Noreena Hertz, a renowned thought leader, academic, and broadcaster, named by The Observer as “one of the world’s leading thinkers” and by Vogue as “one of the world’s most inspiring women.”
Over the course of her career, Hertz has grappled with issues of political-economy, markets, business, culture, and technology. In her latest book, “The Lonely Century,” she draws from this well-spring of knowledge, as well as from her research in the fields of psychology, philosophy, and evolutionary biology in order to help us understand how our growing sense of loneliness and isolation—from ourselves and from each other—is contributing to much of the social instability, political dysfunction, and existential angst that many of us experience in our daily lives.
The purpose of this episode is not only to help you understand the scale of the loneliness epidemic and its drivers, but also to draw the connections between its more visible effects like mental and emotional illness and those whose pathways and relationships remain largely hidden. As you will learn during the course of today’s conversation, there is good reason to believe that loneliness has a role to play in everything from rising levels of political polarization and social instability to environmental degradation and neglect.
In the subscriber overtime, Noreena and Demetri delve deeper into the health consequences of isolation, as well as how the world of online dating has impacted intimacy in a way that is rarely discussed. They also consider solutions, both at the individual and community-levels that Noreena thinks can immediately begin to help stem this rising tide of loneliness that impacts so many people in society today.
You can access the episode overtime, as well as the transcript and rundown to this week’s episode through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Noreena Hertz is a renowned thought leader, academic, and broadcaster, named by The Observer “one of the world’s leading thinkers” and by Vogue “one of the world’s most inspiring women.” Her previous bestsellers—The Silent Takeover, The Debt Threat, and Eyes Wide Open—have been published in more than twenty countries, and her opinion pieces have appeared in The New York Times, The Washington Post, The Wall Street Journal, The Guardian, and Financial Times. She has hosted her own show on SiriusXM and spoken at TED, the World Economic Forum in Davos, and Google Zeitgeist. Hertz holds an MBA from the Wharton School of the University of Pennsylvania and a PhD from Cambridge University and is based at University College London, where she holds an honorary professorship.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Quare ad ea primum, si videtur; Duo Reges: constructio interrete. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?
Gerendus est mos, modo recte sentiat. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Haeret in salebra. Cur deinde Metrodori liberos commendas?
Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quae cum dixisset, finem ille. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ac tamen hic mallet non dolere. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Minime vero istorum quidem, inquit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;
Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Iam contemni non poteris. Duo Reges: constructio interrete. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sed quid sentiat, non videtis.
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sit sane ista voluptas. Quibus ego vehementer assentior. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ut aliquid scire se gaudeant? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Duo Reges: constructio interrete. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Qui convenit? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.
Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sullae consulatum? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Oratio me istius philosophi non offendit; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Minime vero istorum quidem, inquit.
Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quae sequuntur igitur? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Venit ad extremum; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Peccata paria. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?
Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. At enim hic etiam dolore. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. At multis se probavit. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quid est igitur, inquit, quod requiras? Cur id non ita fit? Non semper, inquam;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At iam decimum annum in spelunca iacet. Duo Reges: constructio interrete. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quis Aristidem non mortuum diligit?
Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quod equidem non reprehendo;
Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;
Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
