
Episode 231
The Metaverse, Virtual Worlds, and the Problems of Philosophy | David Chalmers

Episode 231
David Chalmers
The Metaverse, Virtual Worlds, and the Problems of Philosophy | David Chalmers
summary
In Episode 231 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with renowned philosopher and author of “Reality+” David Chalmers about the metaverse, the nature of reality, and the problems of philosophy in a virtual world.
David’s central thesis is that the metaverse and virtual reality are genuine realities and that we may be living in such virtual worlds already. Along the way, Demetri and David conduct a grand tour of big ideas in philosophy and science, using virtual reality technology to explore new perspectives on long-established philosophical questions. How do we know that there’s an external world? Is there a god? What is the nature of reality? What’s the relation between mind and body? How can we lead a good life? All of these questions are illuminated or transformed in this mind-bending episode.
In the second part of their conversation, David and Demetri imagine not only what it would be like to live in a simulated world, but whether or not it would be possible to do so without becoming a slave to someone else’s reality. David also shares his views on Web3 and whether or not such protocols could play a role in helping people live freer and better lives in the metaverse.
You can access the full episode, transcript, and intelligence report to this week’s conversation by going directly to the episode page at HiddenForces.io and clicking on “premium extras.” All subscribers gain access to our premium feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Subscribe on Apple Podcasts | YouTube | Spotify | Stitcher | SoundCloud | CastBox | RSS Feed
Write us a review on Apple Podcasts & Spotify
Subscribe to our mailing list at https://hiddenforces.io/newsletter/
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Subscribe & Support the Podcast at https://hiddenforces.io
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
Follow Demetri on Twitter at @Kofinas
Episode Recorded on 02/01/2022
bio
David Chalmers is University Professor of Philosophy and Neural Science and co-director of the Center for Mind, Brain, and Consciousness at New York University. He is the author of The Conscious Mind (1996) and of Reality+: Virtual Worlds and the Problems of Philosophy (2022). He is known for formulating the “hard problem” of consciousness, which inspired Tom Stoppard’s play The Hard Problem, and for the idea of the “extended mind,” which says that the tools we use can become parts of our minds.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Duo Reges: constructio interrete. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.
Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Esse enim, nisi eris, non potes. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nihil enim hoc differt. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quippe: habes enim a rhetoribus; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. At hoc in eo M. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Hic ambiguo ludimur.
Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?
Haec dicuntur inconstantissime. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.
Duo Reges: constructio interrete. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Illi enim inter se dissentiunt. Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Duo Reges: constructio interrete. Quod quidem nobis non saepe contingit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Dat enim intervalla et relaxat. Sin aliud quid voles, postea. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.
Contineo me ab exemplis. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Primum quid tu dicis breve? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;
Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Cave putes quicquam esse verius. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Quae cum essent dicta, discessimus. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.
related episodes
Episode 21
John Borthwick
John Borthwick | Designing Machines with Humanity in Mind: Superintelligence, Relativism, and Simulation
Episode 69
Rebecca Goldstein
Rebecca Goldstein on Why Philosophy Isn’t Going Away: A Conversation on What Matters Most
Episode 51
Patrick Grim
Mind-Body Philosophy: Solving the Hard Problem of Consciousness | Patrick Grim
Episode 218
Eric Schmidt & D. Huttenlocher
The Age of A.I. and Our Human Future | Eric Schmidt & Dan Huttenlocher
Episode 87
David Weinberger
David Weinberger | Complex Systems, Inexplicable Models, and the Future of Prediction
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Duo Reges: constructio interrete.
Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Certe non potest. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;
Tubulo putas dicere? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Non risu potius quam oratione eiciendum? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Utilitatis causa amicitia est quaesita.