In Episode 198 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Lauren Aguirre, an award-winning science journalist whose book “The Memory Thief,” tells the story of a team of doctors responsible for discovering a surprising connection between the use of opioids—specifically fentanyl—and memory loss. This condition, first detected in drug overdose victims with severe damage to their hippocampus has since led to a series of discoveries about the nature of memory, as well as the mysteries that persist about how we remember—where memories live, how they’re formed, and why we forget most of what happens to us in a day but can remember some events with stunning clarity, years, even decades later.
Perhaps the greatest mystery that Lauren tackles in her book is why Alzheimer’s—a degenerative brain disease responsible for causing dementia and early death—has evaded scientific capture for a hundred years despite afflicting tens of millions of people around the world. It’s one of the questions we explore in-depth during the episode overtime, where Lauren also reveals promising new strategies and developments that may finally lead to an effective treatment and perhaps even cure of this devastating disease.
You can access the episode overtime, as well as the transcript and rundown to this week’s episode through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Lauren Aguirre is an award-winning science journalist who has produced documentaries, podcasts, short-form video series, interactive games, and blogs for the PBS series NOVA, where she worked after graduating from MIT. Aguirre’s reporting on memory has appeared in The Atlantic, Undark Magazine, The Scientist, and the Boston Globe’s STAT. This is her first book.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Duo Reges: constructio interrete. Erat enim Polemonis.
Pauca mutat vel plura sane; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Sed quot homines, tot sententiae; Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?
Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sed quot homines, tot sententiae; Bestiarum vero nullum iudicium puto. Minime vero, inquit ille, consentit. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?
Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Ille incendat? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Bonum integritas corporis: misera debilitas. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Duo Reges: constructio interrete. At hoc in eo M.
Nescio quo modo praetervolavit oratio. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Urgent tamen et nihil remittunt. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.
Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. An hoc usque quaque, aliter in vita? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Ut pulsi recurrant? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Duo Reges: constructio interrete. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Et nemo nimium beatus est;
Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Ita nemo beato beatior. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?
Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
related episodes
Episode 184
Noreena Hertz
The Lonely Century: Coming Together in a World That’s Pulling Apart | Noreena Hertz
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Maximus dolor, inquit, brevis est. Duo Reges: constructio interrete. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Sed quot homines, tot sententiae;
Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
Quae cum dixisset, finem ille. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Non est igitur summum malum dolor. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
