Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Duo Reges: constructio interrete. Eaedem res maneant alio modo.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Recte, inquit, intellegis. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sed plane dicit quod intellegit. Ecce aliud simile dissimile. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Duo Reges: constructio interrete. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Sed ad rem redeamus; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quis negat? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quis est tam dissimile homini.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Duo Reges: constructio interrete. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Sed haec omittamus;

Stoici scilicet. Dat enim intervalla et relaxat. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Eaedem res maneant alio modo. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Illa tamen simplicia, vestra versuta. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quae cum essent dicta, discessimus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At multis se probavit. Suo genere perveniant ad extremum; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Duo Reges: constructio interrete. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Hoc non est positum in nostra actione. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Haec dicuntur inconstantissime.

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Sed quot homines, tot sententiae; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sed nimis multa. Hoc est non dividere, sed frangere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Duo Reges: constructio interrete. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Urgent tamen et nihil remittunt. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;