In Episode 213 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with David Wessel, a senior fellow in Economic Studies at the Brookings Institution and director of the Hutchins Center on Fiscal and Monetary Policy. David is also the author of a new book titled, “Only the Rich Can Play: How Washington Works in the New Gilded Age.”
In the book, Wessel tells the story of the creation of a lucrative tax break in which wealthy elites attend to one another, under the guise of social justice and redistribution. This tax break, known as “Opportunity Zones,” was sold as a way to incentivizing people to invest in distressed, low-income communities, with the official purpose of spurring economic growth and job creation, but which in practice, seems to have served primarily as yet another tax loophole in an already convoluted tax code full of them.
The first part of today’s conversation is spent discussing the Opportunity Zone provision itself, the story of its creation and implementation into law, and what this tells us about how financial and political power is wielded in Washington. The second part includes a discussion about political corruption, corporate concentration, the current infrastructure bill and its associated tax provisions, as well as the upcoming elections and Trump’s chances in 2024.
You can access the second part of this episode, as well as the transcript and rundown to this week’s conversation through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers gain access to our premium feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
David Wessel is a senior fellow in Economic Studies at Brookings and director of the Hutchins Center on Fiscal and Monetary Policy, the mission of which is to improve the quality of fiscal and monetary policies and public understanding of them. He joined Brookings in December 2013 after 30 years on the staff of The Wall Street Journal where, most recently, he was economics editor and wrote the weekly Capital column. He is the author of two New York Times best-sellers: “In Fed We Trust: Ben Bernanke’s War on the Great Panic” (2009) and “Red Ink: Inside the High Stakes Politics of the Federal Budget” (2012.) He has shared two Pulitzer Prizes, one in 1984 for a Boston Globe series on the persistence of racism in Boston and the other in 2003 for Wall Street Journal stories on corporate scandals. David has served as a member of the Bureau of Labor Statistics’ Data Users Advisory Committee. He also has taught in the Dartmouth Tuck School of Business Global 2030 executive education program and in the journalism program at Princeton University. A native of New Haven, Conn., and a product of its public schools, David is a 1975 graduate of Haverford College. He was a Knight-Bagehot Fellow in Business and Economics Journalism at Columbia University in 1980-81.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Non potes, nisi retexueris illa. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
An nisi populari fama? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Comprehensum, quod cognitum non habet? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Si quae forte-possumus.
Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?
Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Duo Reges: constructio interrete. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Disserendi artem nullam habuit. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Scrupulum, inquam, abeunti; Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ea possunt paria non esse. Duo Reges: constructio interrete. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. De hominibus dici non necesse est. Non risu potius quam oratione eiciendum? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Duo enim genera quae erant, fecit tria.
Quo tandem modo? At enim hic etiam dolore. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Equidem e Cn. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. De quibus cupio scire quid sentias. Duo Reges: constructio interrete. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.
Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Conferam avum tuum Drusum cum C. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.
Quis est tam dissimile homini. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Dicimus aliquem hilare vivere; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Non risu potius quam oratione eiciendum?
Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Duo Reges: constructio interrete. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?
Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Eam stabilem appellas. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;
Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Idem adhuc; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Conferam avum tuum Drusum cum C. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Dat enim intervalla et relaxat. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Videsne quam sit magna dissensio?
Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;
Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Duo Reges: constructio interrete. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?
Stay in the loop
Receive monthly insights from Demetri and exclusive updates.
