In Episode 259 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Ryan Gingeras, a professor in the Department of National Security Affairs at the Naval Postgraduate School and an expert on Turkish, Balkan, and Middle East history. Gingeras has authored six books on Turkish history and culture, including his forthcoming, “The Last Days of the Ottoman Empire,” which is scheduled for release by Penguin in October 2022.
In recent years, Turkey has become an X-factor of sorts in global politics. Its president, Recep Tayyip Erdoğan, has attracted the ire of liberal-minded politicians and his transactional political style has raised questions about Turkey’s dependability as a NATO ally and about its long-term commitment to the rules-based international order. This is obviously a concern for the United States and NATO, but there is perhaps no country for whom Turkey’s long-term orientation Westward carries more existential importance than Greece, which has been on the receiving end of escalating Turkish provocations and territorial violations of its internationally recognized maritime borders and airspace. This comes during a time when Turkish cooperation within NATO itself has become a bargaining chip of sorts that Ankara has used to further its own strategic objectives, as seen most recently in negations over Finish and Swedish membership.
This conversation has two primary objectives. The first is to give you an understanding of the historical, political, and geostrategic forces responsible for driving Turkish foreign policy today, including the intellectual foundations for its more assertive, revanchist, and perhaps even expansionist ambitions—concepts and doctrines such as “strategic depth” and Mavi Vatan or “Blue Homeland,” which inform and explain much of Turkey’s policy in the broader Middle East, Africa, and the Aegean. The second objective is to expose you to how the Middle East, Europe, and North Africa could evolve territorially in a world without NATO or where the post-WWII liberal international order continues to degrade or comes apart entirely. While this has more immediate implications for Greece, it also risks altering the larger territorial landscape of Eurasia in ways that most people would have found unimaginable at the beginning of the 21st century. What this could mean for citizens in these territories, for the politicians responsible for making policy within the various countries affected, and for investors and businesses looking to put capital to work in them cannot be understated.
You can access the full episode, transcript, and intelligence report to this week’s conversation by going directly to the episode page on our website and clicking on “premium extras.” All subscribers gain access to our premium feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
If you enjoyed listening to today’s episode of Hidden Forces you can help support the show by doing the following:
Ryan Gingeras is a professor in the Department of National Security Affairs at the Naval Postgraduate School and is an expert on Turkish, Balkan, and Middle East history. He is the author of six books, including the forthcoming The Last Days of the Ottoman Empire (to be released by Penguin in October 2022). His Sorrowful Shores: Violence, Ethnicity, and the End of the Ottoman Empire received short-list distinctions for the Rothschild Book Prize in Nationalism and Ethnic Studies and the British-Kuwait Friendship Society Book Prize. The views expressed here are not those of the Naval Postgraduate School, the U.S. Navy, the Department of Defense, or any part of the U.S. government.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Duo Reges: constructio interrete. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Que Manilium, ab iisque M. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; An potest cupiditas finiri? Falli igitur possumus. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Cur, nisi quod turpis oratio est? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Ne discipulum abducam, times. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Conferam avum tuum Drusum cum C.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Duo Reges: constructio interrete. Collatio igitur ista te nihil iuvat.
Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. At hoc in eo M. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Non autem hoc: igitur ne illud quidem.
De hominibus dici non necesse est. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Hos contra singulos dici est melius. De hominibus dici non necesse est. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Graccho, eius fere, aequalí? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quae cum essent dicta, discessimus. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Duo Reges: constructio interrete. Tum ille: Ain tandem? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Maximus dolor, inquit, brevis est.
Deinde dolorem quem maximum? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Eam stabilem appellas. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.
Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Scrupulum, inquam, abeunti; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Deprehensus omnem poenam contemnet. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Quo modo? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Duo Reges: constructio interrete. Moriatur, inquit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quae ista amicitia est? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.
Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.
Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Erat enim res aperta. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.
Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Quippe: habes enim a rhetoribus; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sed nimis multa. Quid me istud rogas? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Sed haec omittamus; Age, inquies, ista parva sunt.
Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Duo Reges: constructio interrete. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Satis est ad hoc responsum. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?
Stay in the loop
Receive monthly insights from Demetri and exclusive updates.
