Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Etiam beatissimum? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Duo Reges: constructio interrete. Quis istud possit, inquit, negare? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

In schola desinis. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Duo Reges: constructio interrete. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Ut id aliis narrare gestiant?

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

Quis istum dolorem timet? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Sint ista Graecorum; Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Videsne quam sit magna dissensio?

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Duo Reges: constructio interrete.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Non potes, nisi retexueris illa. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Pugnant Stoici cum Peripateticis.

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Haec dicuntur inconstantissime. Quis istud possit, inquit, negare? Sed quot homines, tot sententiae; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Pollicetur certe. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Duo Reges: constructio interrete. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Summus dolor plures dies manere non potest? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Utram tandem linguam nescio? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Nulla erit controversia. Primum divisit ineleganter; Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;

Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Haec dicuntur inconstantissime. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Num quid tale Democritus? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.