Episode 46
The Quest for the Nobel | Cosmology, Physics, and the Search for the Origins of the Universe | Brian Keating
Episode 46
Brian Keating
The Quest for the Nobel | Cosmology, Physics, and the Search for the Origins of the Universe | Brian Keating
summary
When we think about competition, we don’t typically think about scientists. Instead of seeing these individuals as adversaries competing for fickle prizes or glory, we see them as impartial explorers of the cosmos. We see them as the selfless gatekeepers of knowledge. This view, as we are coming to learn, is more than a little askew.
The darker sides of science — the prejudices and egos and dubious incentives — are realities that we are forced to face almost as soon as we start investigating what it is that drives scientists in their pursuits.
And they are realities that Brian Keating knows all too well.
Keating is an astrophysicist at UC San Diego’s Center for Astrophysics and Space Sciences. He is also the author of Losing the Nobel Prize: A Story of Cosmology, Ambition, and the Perils of Science’s Highest Honor and is credited as being the driving force behind BICEP2, the most powerful cosmology telescope ever made. BICEP2 was tasked with answering some of the biggest questions in physics, such as how our cosmos came to be and what the universe was like at the beginning of time. Specifically, the telescope was created to detect the unique B-mode polarization signature of the cosmic microwave background (CMB), a byproduct of the cosmos’ first moments of expansion.
For a time, Keating and his team believed they had detected this signature. The work almost won Keating the Nobel Prize in Physics. Almost.
In this episode, Keating joins host Demetri Kofinas to walk us through the history of experimental cosmology and trace its course to modern science. He starts with an examination of the early geocentric models of the universe and shows how the scientific revolution, and the introduction of empiricism, altered the course of history and set us on the path to modern physics. The episode culminates with a discussion of what it is that drives scientists in their pursuits. From wealth to fame, from a genuine desire to understand the origins of the cosmos to an egotistical desire to wage war on religion, Keating outlines some of the most remarkable discoveries in physics and how biases and incentives are slowing innovation and shredding the fabric of modern science.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Brian Keating is an astrophysicist with UC San Diego’s Department of Physics. He and his team develop instrumentation to study the early universe at radio, microwave and infrared wavelengths. He is the author of over 100 scientific publications and holds two U.S.Patents. He received an NSF CAREER award in 2006 and a 2007 Presidential Early Career Award for Scientists and Engineers at the White House from President Bush for a telescope he invented and deployed at the U.S. South Pole Research Station called “BICEP”.
Professor Keating became a Fellow of the American Physical Society in 2016. He co-leads the Simons Observatory Cosmic Microwave Background experiments in the Atacama Desert of Chile, and is the author of Losing the Nobel Prize: A Story of Cosmology, Ambition, and the Perils of Science’s Highest Honor, selected as one of Amazon.com’s Ten Best Nonfiction Books of the Month and one of Nature Magazine’s Six Best Books of the Season.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Duo Reges: constructio interrete. Murenam te accusante defenderem. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quid est enim aliud esse versutum? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;
Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. At enim hic etiam dolore. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Duo Reges: constructio interrete.
Sed haec omittamus; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.
Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Duo Reges: constructio interrete. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. De quibus cupio scire quid sentias. Dici enim nihil potest verius. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. De hominibus dici non necesse est. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Quid de Platone aut de Democrito loquar?
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Duo Reges: constructio interrete. Si enim ad populum me vocas, eum. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Disserendi artem nullam habuit.
Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Quid, quod res alia tota est? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.