In this week’s episode of Hidden Forces, host Demetri Kofinas speaks with economist Steve Keen. Steve is Professor of Economics at Kingston University in London and one of a handful of economists to correctly anticipate the Global Financial Crisis of 2008. Professor Keen is also the popular author of “Debunking Economics,” as well as the timely book, “Can We Avoid Another Financial Crisis?”
In today’s conversation, we tear up the textbook of contemporary economics. We dispense with equilibrium. We embrace irrationality. We internalize economic externalities and drop assumptions about the world that do not comport with the reality of lived experience. We begin our history of economics with the physiocrats, enlightenment thinkers of the early 18th century who concerned themselves with the question: “where does stuff come from?” We move through the classical period of economics, exploring the philosophies of Adam Smith and David Ricardo. We stop to question the assumptions of the Newtonian minded neoclassicists of the late 19th and early 20th centuries, who saw fit to squeeze a complicated world into a set of simple models. Where did our ideas of rational preference, utility maximization, and market equilibrium come from? How have these ideas been debunked by the events, insights, and theories of the last 100 years? What was the role of John Maynard Keynes and his Keynesian revolution? Where did he and the Austrian Friedrich von Hayek meet? Where has the evolution of economics taken us since World War II? What is the role of banking in the economy? How is money created? How does it circulate? What is the role of credit? How might this almost Godly instrument of wealth creation have become a source of global instability and financial distress? Finally, Steve Keen and Demetri explore the landscape of the modern economy. They look at China, with its ghost cities and massive state-directed banking system. They explore Australia, Canada, and South Korea, as possible sources for the next financial crisis and consider possible solutions for society, as well as the individual.
Steve Keen (born 28 March 1953) is an Australian economist and author. He considers himself a post-Keynesian, criticising neoclassical economics as inconsistent, unscientific and empirically unsupported. The major influences on Keen’s thinking about economics include John Maynard Keynes, KarlMarx, HymanMinsky, Piero Sraffa, AugustoGraziani, JosephAloisSchumpeter, ThorsteinVeblen, and FrançoisQuesnay. Hyman Minsky’s financial instability hypothesis forms the main basis of his major contribution to economics which mainly concentrates on mathematical modelling and simulation of financial instability. He is a notable critic of the Australian property bubble, as he sees it.
Keen was formerly a Professor of economics at University of Western Sydney, until taking voluntary redundancy in 2013. In 2014, he became a professor and Head of the School of Economics, History and Politics at KingstonUniversity in London. He remains a Professor of Economics at Kingston University, is an Honorary Professor at University College London, and is now crowdfunded via Patreon at https://www.patreon.com/ProfSteveKeen.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quae sequuntur igitur? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Duo Reges: constructio interrete. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Praeteritis, inquit, gaudeo. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quod iam a me expectare noli. Urgent tamen et nihil remittunt. Maximus dolor, inquit, brevis est.
Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Iam enim adesse poterit. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Duo Reges: constructio interrete. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Et quidem, inquit, vehementer errat; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.
Eam stabilem appellas. Confecta res esset. Beatus sibi videtur esse moriens. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nunc vides, quid faciat. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Duo Reges: constructio interrete.
Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?
Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. In schola desinis. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.
Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Sed nunc, quod agimus;
related episodes
Episode 152
Soner Cagaptay
Erdoğan’s Turkey & the Revival of the Ottoman Empire | Soner Çağaptay
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Duo Reges: constructio interrete. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quid adiuvas? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Si quae forte-possumus. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;
Gerendus est mos, modo recte sentiat. Si longus, levis. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quis istum dolorem timet? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.
