Episode 18
Origins of Economic Man and the Foundations of the Moral Economy | Sam Bowles
Episode 18
Samuel Bowles
Origins of Economic Man and the Foundations of the Moral Economy | Sam Bowles
summary
In this week’s episode of Hidden Forces, host Demetri Kofinas speaks with Samuel Bowles, about economic man and the moral economy, exploring some of the latest insights from the field of behavioral economics with insights about how incentives and prices convey information and shape perceptions of value in the economy. Dr. Bowles is a Research Professor at the Santa Fe Institute, where he heads the Behavioral Sciences Program. His studies on cultural and genetic evolution have challenged the conventional economic assumptions of an economic man motivated entirely by self-interest. The author of nearly twenty books, Samuel Bowles has most recently written The Moral Economy: Why Good Incentives Are No Substitute for Good Citizens and A Cooperative Species: Human Reciprocity and Its Evolution.
In today’s conversation, we follow the archeological record of economic man. We pursue the path towards rational expectations and utility maximization. We take the road from Aristotle, paying heed to his ethics, and to his conviction that the test of a good constitution, is a good citizenry. But, with the collapse of Rome and Europe’s descent into darkness emerge ideas of life as brutish and man, as wicked. Thomas Hobbes’ Leviathan and Niccolò Machiavelli’s Prince, were written to appeal to the lowest, most unimpressive motives of man’s animal nature. Later, political economists like Bernard Mandeville and Adam Smith would take this notion further. They sought to harness the industries of avarice, converting man’s self-interest towards the public good. The invisible hand emerged, and with it, notions of separability. Homo Sapiens existed in one realm, and economic man in another. The beneficent, moral being on the one hand, and the selfish, utility maximizing agent on the other. Laws were built upon this framework. Ideas of the marketplace were developed. Incentives and regulations were crafted, in what economists call Mechanism Design. What have we learned in the years since that have challenged the foundations of these neoclassical assumptions? What has come of rational expectations and utility maximization? What are some of the insights of behavioral economists, moral philosophers, and evolutionary psychologists that task the fitness of economic man? What types of systems can we design that are better suited towards the citizens of Aristotle’s legislator than to the aberrations of modern economic man?
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation at @hiddenforcespod
bio
Samuel Bowles (PhD, Economics, Harvard University) is Research Professor at the Santa Fe Institute where he heads the Behavioral Sciences Program. He taught economics at Harvard from 1965 to 1973 and since then at the University of Massachusetts, where he is now emeritus professor and at the University of Siena from 2002 to 2010.
His recent scholarly papers have appeared in Science, Nature, American Economic Review, Journal of Theoretical Biology, Quarterly Journal of Economics, Behavioral and Brain Science, and Philosophy and Public Affairs. Recent books include The Moral Economy: Good laws are no substitute for good citizens, A Cooperative Species: Human reciprocity and its evolution (with Herbert Gintis), The new economics of inequality and redistribution, and Microeconomics: Behavior, Institutions and Evolution). He is currently working on Equality’s Fate: The origins and future of economic disparity and political hierarchy.
He has also advised the governments of Cuba, South Africa and Greece, to Robert F. Kennedy and Jesse Jackson, the Congress of South African Trade Unions, and to South African President Nelson Mandela.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem.
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Duo Reges: constructio interrete. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?
Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Haeret in salebra. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Si enim ad populum me vocas, eum.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quae sequuntur igitur? Duo Reges: constructio interrete. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Minime vero istorum quidem, inquit. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.
At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Age, inquies, ista parva sunt. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant;
Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Bonum incolumis acies: misera caecitas.
Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Sit enim idem caecus, debilis. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Prioris generis est docilitas, memoria; Magna laus. Duo Reges: constructio interrete. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Et nemo nimium beatus est; Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; At iam decimum annum in spelunca iacet. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Cur deinde Metrodori liberos commendas? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Eadem fortitudinis ratio reperietur. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Dicimus aliquem hilare vivere; Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?
extra material
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Ostendit pedes et pectus. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
Duo Reges: constructio interrete. Hunc vos beatum; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Cur deinde Metrodori liberos commendas? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Iam enim adesse poterit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Que Manilium, ab iisque M. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Sed quae tandem ista ratio est? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Duo Reges: constructio interrete. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.
Et nemo nimium beatus est; Id enim natura desiderat. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Odium autem et invidiam facile vitabis. Quod quidem iam fit etiam in Academia.
Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quid enim possumus hoc agere divinius? Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
