Episode 81
Safi Bahcall | Loonshots: Crazy Ideas that Win Wars, Cure Diseases, and Transform Industries
Episode 81
Safi Bahcall
Safi Bahcall | Loonshots: Crazy Ideas that Win Wars, Cure Diseases, and Transform Industries
summary
In this week’s episode of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Safi Bahcall, a physicist, biotech entrepreneur, and the author of “Loonshots,” a book about how to nurture the types of crazy ideas that win wars, cure diseases, and transform industries.
In the early days of World War II, the Third Reich’s commander of submarines Karl Dönitz submitted a memorandum to the German Navy, advocating for a system of submarine warfare that would devastate allied supply lines, merchant vessels, and warships. For a nation with a second-rate navy, this was asymmetrical warfare at its finest. With the implementation of the plan, known as “Rudeltaktik,” allied losses began to rise rapidly, from 750,000 tons of cargo lost in 1939 to 7.8 million in 1942. Every month, U-boats were sinking ships faster than the Allies could build them, and the losses kept mounting. By early 1943, food supplies to Britain had dwindled to two-thirds of normal levels. Less than three months of commercial oil reserves remained: The British were on the verge of defeat.
At just the time when all hope seemed lost in the Battle for the Atlantic, an American physicist by the name of Alfred Loomis appointed to assemble and lead a team of the country’s best engineers and physicists, presented the Army with the first of two timely innovations. When mounted on Americas’ B-24 Liberator bombers these tiny boxes with their microwave antennas could detect the periscopes of surfaced submarines, through daytime cloud cover or fog of night. By the spring of 1943, these long-range bombers, equipped with Loomis’ microwave radar and pulsed-radio navigation were fully operational and actively patrolling the Atlantic. What ensued was a massacre.
In the month of May alone, Allied bombers operating through fog and darkness and who could now see the once invisible German submarines lighting up their oscilloscope screens, sank 41 U-boats nearly one-third of the German commander’s total operational fleet and more in one month than in any of the first three years of the war. Allied shipping losses, in 90 days, decreased by 95 percent: from 514,000 tons in March to 22,000 tons in June. The lanes to resupply Europe had been opened making way for the ground invasion at Normandy only a year later. The Allies turned what had appeared by all accounts to be an imminent loss into the first great Allied victory of the War, all because a small group of scientists working out of an anonymous building at MIT, had the crazy idea to use an unproven technology to turn a German hunting ground into a turkey shoot for the allies and their microwave configured, B-24 bombers that were busy lighting up the Atlantic.
This week, on Hidden Forces, we explore how to nurture the types of crazy ideas that win wars, cure disease, and transform industries, with our guest Safi Bahcall.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Safi Bahcall is a physicist, biotech entrepreneur, and the author of “Loonshohts,” a book about how to nurture the types of crazy ideas that win wars, cure diseases and transform industries. Safi received his BA summa cum laude from Harvard and his Ph.D. in physics from Stanford, where he worked with renowned theoretical physicist Leonard Susskind and Nobel laureate Bob Laughlin. He was a Miller Fellow in physics at UC Berklee and worked for three years as a consultant for McKinsey before going on to co-found Synta Pharmaceutical, a biotechnology company that specialized in developing new drugs to treat cancer, leading its 2007 IPO and serving as its President & CEO for 13 years.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Duo Reges: constructio interrete. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quod quidem iam fit etiam in Academia.
Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quis hoc dicit? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Urgent tamen et nihil remittunt. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quae contraria sunt his, malane? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.
Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Duo Reges: constructio interrete. Equidem e Cn. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.
Minime vero, inquit ille, consentit. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Easdemne res? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?
Ut id aliis narrare gestiant? At multis se probavit. Si longus, levis. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Minime vero, inquit ille, consentit. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Hoc non est positum in nostra actione.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Cur, nisi quod turpis oratio est? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Duo Reges: constructio interrete. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.
Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Quonam modo? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?
Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Non est igitur summum malum dolor. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
extra material
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.
Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
Duo Reges: constructio interrete. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.
Sedulo, inquam, faciam. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Duo Reges: constructio interrete. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Istic sum, inquit. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;
Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed quod proximum fuit non vidit. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quid vero? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Hoc non est positum in nostra actione. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
