Episode 47
Claude Shannon: The Story of How One Man Created the Information Age | Jimmy Soni
Episode 47
Jimmy Soni
Claude Shannon: The Story of How One Man Created the Information Age | Jimmy Soni
summary
The 20th century is known as the information age, and for a good reason. It is a period that is dominated by knowledge and data. It’s an era in which the economy is no longer driven by traditional industries — such as construction, manufacturing, or agriculture — but by advanced information technologies that store, retrieve, transmit, and manipulate data.
This revolution finds its roots in Information Theory. And remarkably, it is a theory that was developed by one man: Claude Shannon.
Before Shannon, society had a rather immature understanding of what information was. Information was understood as something immaterial and intangible. It was not seen as something that could be touched or manipulated. It was assumed that the only way to send information (intelligence, as it was then refered to) across a greater distance was to “boost” the signal by using more power. This was a notoriously imperfect system, as it increased the amount of “noise” that was received and made the message more difficult to discern.
In his foundational work, A Mathematical Theory of Communication, Shannon solved this issue and presented a completely new way of understanding information. He showed that information isn’t insubstantial, but something that we can measure and manipulate — something that has physical characteristics and can be quantified. Shannon also created a diagram which showed that all information has certain, set components — such as a source, a transmitter, a recipient, and so on. As such, not only did he show that information is something that can be made material, through his work, Shannon proved that all information (be it a radio signal, a photo, or a song) can be governed through a set of common laws.
In short, he turned information into something that can be computed and reliably transmitted, laying the foundation for the digital revolution.
In this episode, Jimmy Soni, author of A Mind at Play: How Claude Shannon Invented the Information Age, joins Demetri Kofinas to discuss how Shannon was able to develop a new way of automating thought, one that would prove to be far more powerful than the analog machine.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Jimmy is a New York based author, editor, and speechwriter. He’s the co-author of Rome’s Last Citizen, a biography of the ancient Roman Senator Cato, and A Mind at Play, a biography of the late mathematician Claude Shannon. The latter book won the Neumann Prize for the top book in the history of mathematics for 2017 and was named
one of the best books of the year by Nature and Bloomberg. Jimmy has also served as an editor at the Huffington Post, the New York Observer, and the Washington Examiner. He’s also the absurdly proud father of a nearly three-year-old daughter.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Duo Reges: constructio interrete. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.
Sumenda potius quam expetenda. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Sed tamen intellego quid velit. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.
Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. De quibus cupio scire quid sentias. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Urgent tamen et nihil remittunt. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Duo Reges: constructio interrete. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Quis Aristidem non mortuum diligit? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. An hoc usque quaque, aliter in vita?
Polycratem Samium felicem appellabant. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quo modo autem philosophus loquitur? Respondeat totidem verbis. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Primum divisit ineleganter; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Duo Reges: constructio interrete. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Hoc non est positum in nostra actione. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. At multis malis affectus. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Nam de isto magna dissensio est. De hominibus dici non necesse est.
Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Equidem e Cn. Sit sane ista voluptas. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Negare non possum.
Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quis est tam dissimile homini. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Erit enim mecum, si tecum erit. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Tamen a proposito, inquam, aberramus.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Duo Reges: constructio interrete. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Id Sextilius factum negabat. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;
Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Ea possunt paria non esse. Urgent tamen et nihil remittunt. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.
Haec dicuntur fortasse ieiunius; Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Dici enim nihil potest verius. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.