Episode 13
Jim Grant | A History of Interest Rates and Why They Matter
Episode 13
James Grant
Jim Grant | A History of Interest Rates and Why They Matter
summary
In this week’s episode of Hidden Forces, host Demetri Kofinas speaks with James Grant. James Grant is a legend of the financial newsletter industry. Once the editor of the yield column in Barron’s, he would leave in 1983 to found Grant’s Interest Rate Observer, two years after the sacred risk-free rate touched just under 20%. This is a level that seems nearly impossible to fathom in today’s world of near-zero and even negative, interest rates. Having observed, reported, and opined on markets for almost 50 years, James Grant represents a bastion of experience and wisdom.
In this episode, we stop to listen. We stop to remember a time, in which the extraordinary measures and unprecedented actions of our monetary and fiscal authorities would have seemed unimaginable. We take a hard look at money. How does this shadow of wealth find its value? How is the rate of interest determined, and what is the role of financial markets in facilitating the discovery of that value? What happened, in 2008 and what are the consequences, realized and yet to be discovered, of those very extraordinary and unprecedented actions taken by governments around the world to douse the flames of deflation? What was done in order to contain the contraction and to prevent the discovery of prices? What does the future hold in 2017? What investments does one make, and where might one find opportunity in these oceans of uncertainty?
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation at @hiddenforcespod
bio
James Grant (born 26 July, 1946) is an American writer and publisher. The founder of Grant’s Interest Rate Observer, a twice-monthly journal of the financial markets, he is the author of Money of the Mind (1992), The Trouble with Prosperity (1996), John Adams: Party of One (2005), Mr. Speaker: The Life and Times of Thomas B. Reed, the Man Who Broke the Filibuster (2011), and The Forgotten Depression (2014) among other works.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Neutrum vero, inquit ille. Non igitur bene. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.
Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Duo Reges: constructio interrete. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Omnis enim est natura diligens sui. Qui est in parvis malis. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quis enim redargueret? Prioris generis est docilitas, memoria;
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Duo Reges: constructio interrete.
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.
Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Bonum valitudo: miser morbus. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic ambiguo ludimur. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Duo Reges: constructio interrete.
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Sed ad bona praeterita redeamus.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Refert tamen, quo modo.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.
Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Et quidem, inquit, vehementer errat; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Duo Reges: constructio interrete. Erat enim res aperta. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. At iam decimum annum in spelunca iacet. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Graccho, eius fere, aequalí?