Episode 65
Dinny McMahon | Debt, Dysfunction, and the End of the Chinese Miracle
Episode 65
Dinny McMahon
Dinny McMahon | Debt, Dysfunction, and the End of the Chinese Miracle
summary
In this week’s episode, Demetri Kofinas speaks with China expert Dinny McMahon, who spent ten years as a financial journalist in China, including six years in Beijing at The Wall Street Journal and four years with Dow Jones Newswires in Shanghai. Demetri and Dinny discuss how Chinese malinvestment, massive debt burdens, and a population that is aging faster than anywhere else in the world has created the conditions for the worst economic and political crisis in modern history.
It has often been argued that the Chinese economic model may offer the best prototype for how humans should organize politically, in the 21st century. For Westerners, it’s difficult to appreciate the scope of China’s development, and this is because of the way in which the country allocates capital and generates credit.
Unlike western economies, which are built around liberal, democratic norms of free-market capitalism, China’s economy operates more like a one-billion person, multinational conglomerate. This model has allowed the Chinese economy to grow rapidly; it has done this by leveraging massive amounts of capital that it reinvests into real estate projects and spare industrial capacity, with the expectation of ever-increasing economic growth. This leverage can be witnessed, most clearly, in the rapid growth of the country’s private and public debt.
Bank liabilities in China have grown at an astonishing rate over the last twenty-five years. From 2009 to 2011 alone, assets in China’s banking system have expanded by 77 percent – a total of 7.6 trillion dollars over just a three-year period. The impact of China’s loan growth can be seen in the sky rocking prices of Chinese real estate, the overcapacity of Chinese factories, and the pollution of China’s once pristine environment. Cognizant of these excesses, Chinese officials have been trying to reform the country, by reigning in investment and stemming corruption. But even the best efforts of Chinese authorities cannot fix the country’s broken demographics. China’s population is aging faster than anywhere else in the world. In 2015, the country had seven and a half working-age adults to support every senior citizen. In fifteen years, that ratio will drop to 4:1 and by 2050, there will be only two adults to support every man and woman in retirement.
It is the fear of Chinese officials that the country will grow old before it grows rich, falling victim to the so-called middle-income trap, mired in debt and saddled with decades of malinvestment, air pollution, idle factories, and broken promises.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Dinny McMahon spent ten years as a financial journalist in China, including six years in Beijing at The Wall Street Journal, and four years with Dow Jones Newswires in Shanghai, where he also contributed to the Far Eastern Economic Review. In 2015, he left China and The Wall Street Journal to take up a fellowship at the Woodrow Wilson International Center for Scholars, a think tank in Washington DC, where he wrote China’s Great Wall of Debt. Dinny is an Australian who currently lives in Chicago, where he works at MacroPolo, a think tank focused on Chinese economic issues.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Duo Reges: constructio interrete. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Immo videri fortasse. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Tanta vis admonitionis inest in locis; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.
Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Si enim ad populum me vocas, eum. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.
Rationis enim perfectio est virtus; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Suo genere perveniant ad extremum;
Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Dicimus aliquem hilare vivere; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Duo Reges: constructio interrete.
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Sumenda potius quam expetenda.
Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Iam in altera philosophiae parte. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.
Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Qui est in parvis malis.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Duo Reges: constructio interrete. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Certe non potest. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
Prioris generis est docilitas, memoria; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.
Utilitatis causa amicitia est quaesita. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Age, inquies, ista parva sunt. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Tamen a proposito, inquam, aberramus. At iam decimum annum in spelunca iacet. Bonum liberi: misera orbitas. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Duo Reges: constructio interrete. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Summus dolor plures dies manere non potest? Eadem fortitudinis ratio reperietur. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Pauca mutat vel plura sane; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.
Quae duo sunt, unum facit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quid est enim aliud esse versutum? Tu quidem reddes; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.
Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quod cum dixissent, ille contra. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Hoc est non dividere, sed frangere. Nam quid possumus facere melius? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;