Episode 65
Dinny McMahon | Debt, Dysfunction, and the End of the Chinese Miracle
Episode 65
Dinny McMahon
Dinny McMahon | Debt, Dysfunction, and the End of the Chinese Miracle
summary
In this week’s episode, Demetri Kofinas speaks with China expert Dinny McMahon, who spent ten years as a financial journalist in China, including six years in Beijing at The Wall Street Journal and four years with Dow Jones Newswires in Shanghai. Demetri and Dinny discuss how Chinese malinvestment, massive debt burdens, and a population that is aging faster than anywhere else in the world has created the conditions for the worst economic and political crisis in modern history.
It has often been argued that the Chinese economic model may offer the best prototype for how humans should organize politically, in the 21st century. For Westerners, it’s difficult to appreciate the scope of China’s development, and this is because of the way in which the country allocates capital and generates credit.
Unlike western economies, which are built around liberal, democratic norms of free-market capitalism, China’s economy operates more like a one-billion person, multinational conglomerate. This model has allowed the Chinese economy to grow rapidly; it has done this by leveraging massive amounts of capital that it reinvests into real estate projects and spare industrial capacity, with the expectation of ever-increasing economic growth. This leverage can be witnessed, most clearly, in the rapid growth of the country’s private and public debt.
Bank liabilities in China have grown at an astonishing rate over the last twenty-five years. From 2009 to 2011 alone, assets in China’s banking system have expanded by 77 percent – a total of 7.6 trillion dollars over just a three-year period. The impact of China’s loan growth can be seen in the sky rocking prices of Chinese real estate, the overcapacity of Chinese factories, and the pollution of China’s once pristine environment. Cognizant of these excesses, Chinese officials have been trying to reform the country, by reigning in investment and stemming corruption. But even the best efforts of Chinese authorities cannot fix the country’s broken demographics. China’s population is aging faster than anywhere else in the world. In 2015, the country had seven and a half working-age adults to support every senior citizen. In fifteen years, that ratio will drop to 4:1 and by 2050, there will be only two adults to support every man and woman in retirement.
It is the fear of Chinese officials that the country will grow old before it grows rich, falling victim to the so-called middle-income trap, mired in debt and saddled with decades of malinvestment, air pollution, idle factories, and broken promises.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Dinny McMahon spent ten years as a financial journalist in China, including six years in Beijing at The Wall Street Journal, and four years with Dow Jones Newswires in Shanghai, where he also contributed to the Far Eastern Economic Review. In 2015, he left China and The Wall Street Journal to take up a fellowship at the Woodrow Wilson International Center for Scholars, a think tank in Washington DC, where he wrote China’s Great Wall of Debt. Dinny is an Australian who currently lives in Chicago, where he works at MacroPolo, a think tank focused on Chinese economic issues.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Videsne, ut haec concinant? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.
At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Proclivi currit oratio. Quid de Pythagora? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Duo Reges: constructio interrete. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quod quidem nobis non saepe contingit.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Duo Reges: constructio interrete. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Satis est ad hoc responsum. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Beatus sibi videtur esse moriens.
Sed hoc sane concedamus. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Nam ista vestra: Si gravis, brevis;
Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Tubulo putas dicere? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Sed haec in pueris; Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Hunc vos beatum; Duo Reges: constructio interrete. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?
An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Itaque contra est, ac dicitis;
De vacuitate doloris eadem sententia erit. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Sit enim idem caecus, debilis.
Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Duo Reges: constructio interrete. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Est, ut dicis, inquit; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed fac ista esse non inportuna; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Summus dolor plures dies manere non potest? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quare conare, quaeso. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.