Episode 122
The Hundred Year Portfolio: How to Grow & Protect Generational Wealth | Christopher Cole
Episode 122
Christopher Cole
The Hundred Year Portfolio: How to Grow & Protect Generational Wealth | Christopher Cole
summary
In Episode 122 of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Christopher Cole, the founder of Artemis Capital Management about how to grow and protect generational wealth that lasts a hundred years. Imagine you have the opportunity to grant your family great wealth and prosperity for 100 years. The opportunity is subject to one final choice. You must decide what assets to invest in and maintain that allocation for an entire century without ever changing it. The future of your children’s children depends on your decision. What do you do?
According to Christopher Cole, in order to be successful the hundred year portfolio must be able to navigate the secular booms of the market (1947-1963,1984-2007) while not losing capital during periods of economic contraction, stagnation, and renewal (1929-1946, 1964-1983). In pursuit of this, many investors assemble a varied portfolio of asset classes thinking there is safety in diversification, but in a crisis, such portfolios often collapse right along with the broader markets. Another class of investors believes they can always time the wild cycles of risk when, in fact, they can barely manage the demons of their greed and fear. The greatest threat to a hundred years of prosperity, according to Chris Cole, is neglecting the lessons from long-term financial history and having no true diversification against secular change. Accordingly, the solution is to find assets that can perform when stocks and bonds don’t and boldly size them in one’s portfolio regardless of short term performance. Long Volatility, Gold, Commodity Trend, and Discretionary Global Macro, according to Mr. Cole, should be core portfolio holdings and not just periphery investments. The investor can then apply margin to the risk-balanced portfolio to meet return targets, rather than seek the excess return from components.
The first part of today’s conversation explores the investing landscape in which retail investors and professional money managers alike find themselves in today. Chris and Demetri discuss factors that have led to volatility suppression and the build-up of risk in financial markets.
During the overtime segment, Chris shares his views on what assets should occupy such a portfolio, in what quantities, and how retail and accredited investors alike might approach the task of building and protecting generational wealth that can last a hundred years.
You can access the overtime, transcript, and rundown to this week’s episode through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers also gain access to our overtime feed, which can be easily added to your favorite podcast application.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Subscribe & Support the Podcast at http://patreon.com/hiddenforces
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Christopher R. Cole, CFA is the founder & CIO of Artemis Capital Management LP. Mr. Cole’s core focus is systematic, quantitative, and behavioral based trading of volatility and derivatives. His decision to form a fund came after achieving significant proprietary returns during the 2008 financial crash trading volatility futures and options (verified by independent auditor). Cole’s volatility research is highly influential in derivative and macro trading circles and widely quoted by the financial press. His 2012 research paper entitled, Volatility at World’s End argued the equity options market was mis-pricing and hedging the wrong tail (left as opposed to right). The paper was credited with re-pricing long-dated volatility, and named one of the best macro-economic thought pieces of the last decade. Mr. Cole is a frequent speaker at industry conferences and in the media. He previously worked in capital markets at Merrill Lynch and structured over $10 billion in derivatives and debt transactions.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Si longus, levis dictata sunt. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quod vestri non item. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Sin aliud quid voles, postea. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Duo Reges: constructio interrete. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. De quibus cupio scire quid sentias.
Nulla erit controversia. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Iam in altera philosophiae parte. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Sedulo, inquam, faciam. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Si enim ad populum me vocas, eum. Cur, nisi quod turpis oratio est? Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Sed ad bona praeterita redeamus. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Duo Reges: constructio interrete. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Tamen a proposito, inquam, aberramus.
Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;
Negare non possum. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quippe: habes enim a rhetoribus; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.
extra material
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Ubi ut eam caperet aut quando?
Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Ubi ut eam caperet aut quando? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quae cum dixisset, finem ille. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.
Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Satis est ad hoc responsum. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Duo Reges: constructio interrete. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.
Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Stoici scilicet. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sed quod proximum fuit non vidit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Cur deinde Metrodori liberos commendas? At eum nihili facit; Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
