Episode 115
Cutting Edge Therapy: Cancer Cured After Eleven Years of Battling CLL | Brian Koffman
Episode 115
Brian Koffman
Cutting Edge Therapy: Cancer Cured After Eleven Years of Battling CLL | Brian Koffman
summary
In this week’s episode of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Brian Koffman, a doctor turned CLL patient, whose patient education and advocacy efforts have given hope and encouragement to CLL cancer patients everywhere.
Brian Koffman is extraordinary, in many ways. He’s extraordinary in the medical sense because, after twelve years of battling blood cancer, doctors can no longer find a single trace of malignancy in his entire body. He is 100% cancer-free going on almost two years, thanks to an experimental therapy that wiped out his CLL cancer in less than a month. But there’s another way in which Dr. Koffman is extraordinary, and this has to do with how he has handled his diagnosis. Brian Koffman’s willingness to share his experience undergoing cutting edge treatments, as well as his decision to leave his medical practice behind and dedicate his life entirely to being a CLL advocate have both had an enormously positive impact on the lives of CLL patients and their families.
Many listeners will already know Demetri’s story and that he is a survivor of a brain tumor that caused him debilitating psychological and physical distress, but which also empowered him to change his life. It took such an experience for Demetri to truly understand that his time in this world is limited. This is not just true of him; it is true of you, too. It’s true of all of us. We’re all mortal, and how we choose to spend our precious time in the face of this reality is what gives our lives their meaning. It is what distinguishes Dr. Koffman’s life from yours, and yours from someone else’s.
Dr. Koffman has made his choices, and hopefully, he will have many, many more to make. His story is one of perseverance, leadership, generosity, and service to a cause greater than himself. But besides serving as an important source of information and optimism about a very serious illness, we hope that his story and this conversation provide you with cause to reflect on your own life and on the things that matter most to you and how you want to spend your remaining time on this planet.
For more information about Brian Koffmar or to learn more about his work in CLL patient education and advocacy, please visit https://cllsociety.org.
You can access the afterthoughts segment to this week’s rundown, the transcript of Demetri conversation with Dr. Koffman, as well as the episode rundown (show notes and educational materials about the substance of today’s conversation) through the Hidden Forces Supercast Page. All subscribers also gain access to our overtime feed, which can be easily be added to your favorite podcast application.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Subscribe & Support the Podcast at http://patreon.com/hiddenforces
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Dr. Brian Koffman is a doctor turned CLL patient, whose popular blog and expansive volunteer efforts in other communities and in online patient advocacy and education has added an increasingly meaningful new dimension to his life’s work. His blog is arguably the most popular, trusted and accessible beacon for over 20,000 readers every month who have had their lives touched by CLL.
Koffman earned his medical degree from McGill University and completed his Family Practice residency at the University of Western Ontario, and his Psychiatry Fellowship at McMaster University. Dr. Koffman taught at the University of Waterloo and is a retired Clinical Professor at the University of Southern California, Keck School of Medicine where he also completed his Masters of Science in Medical Education.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Duo Reges: constructio interrete. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quid de Pythagora?
Inde igitur, inquit, ordiendum est. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Tanta vis admonitionis inest in locis; Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Duo Reges: constructio interrete. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Eaedem res maneant alio modo. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non laboro, inquit, de nomine. Laboro autem non sine causa; Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Si longus, levis dictata sunt. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.
Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Sed ille, ut dixi, vitiose. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nulla erit controversia. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Duo Reges: constructio interrete. Scrupulum, inquam, abeunti; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.
Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Odium autem et invidiam facile vitabis. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;
Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quae ista amicitia est? Sint ista Graecorum; Torquatus, is qui consul cum Cn. Quod quidem iam fit etiam in Academia.
Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
extra material
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Duo Reges: constructio interrete. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.
Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Collatio igitur ista te nihil iuvat.
Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Omnia peccata paria dicitis.
Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Sint ista Graecorum; Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Duo Reges: constructio interrete. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Si enim ad populum me vocas, eum.
Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quippe: habes enim a rhetoribus;
Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
