Episode 67
Bill Janeway | Venture Capitalism and the Future of the Innovation Economy
Episode 67
Bill Janeway
Bill Janeway | Venture Capitalism and the Future of the Innovation Economy
summary
In this week’s episode of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Bill Janeway about capitalism in the innovation economy. Janeway is a senior advisor and managing director of Warburg Pincus, where he was responsible for building the investment firm’s information technology investment practice. Bill is also a co-founder and member of the board of governors of the Institute for New Economic Thinking.
In 1948, the same year in which Claude Shannon’s revolutionary paper on information theory was first published in the Bell Labs Technical Journal, economist Paul Samuelson released what would become, the best-selling economics textbook of all time.
Though no one can measure the creative impact of Shannon’s ideas in shaping the next 70 years of innovation and progress in the information sciences, Samuelson’s work is perhaps equally noteworthy for the destructive impact it had on three generations of capitalists, policy makers, and academics. The legacy of the neoclassical synthesis is one of economic theories built on models that borrowed recklessly from the physical sciences, canonized in the works of Samuelson’s Economics.
The failure of neoclassical economics with its dynamic stochastic equilibria and Gaussian-based models like VaR and MPT – peddling false promises of mean regression – have forced academia to rethink the entire edifice upon which our understanding of markets and the economy have been built. A new sort of political economy, driven by the disruptive forces of globalization, financialization, and the information revolution, have made ideological approaches to economic thinking obsolete. In this climate, what Bill Janeway calls “the mission-driven state,” has been rendered illegitimate as an economic actor, disrupting the process of capitalism itself, as well as the credit cycle from which paradigm-shifting innovations are born.
Still, ideas matter. The failure of modern macroeconomic models, to account for the Global Financial Crisis was a precondition for the type of creative destruction that we have seen applied to problems of markets and the economy in recent years. Developing a new framework for understanding the role of government, the power of markets, and the forces driving both is crucial if we hope to survive the changes of the 21st century.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Bill Janeway is a Senior Advisor and Managing Director of Warburg Pincus. He joined Warburg Pincus in 1988 and was responsible for building the information technology investment practice. Previously, he was executive vice president and director at Eberstadt Fleming. Dr. Janeway is a director of Magnet Systems and O’Reilly Media. He is an Affiliated Member of the Faculty of Economics at Cambridge University.
Dr. Janeway is a co-founder and member of the board of governors of the Institute for New Economic Thinking. He is a member of the board of directors of the Social Science Research Council and of the Field Institute for Research in the Mathematical Sciences and of the Advisory Board of the Princeton Bendheim Center for Finance. He is a member of the management committee of the Cambridge-INET Institute, University of Cambridge and a Member of the Board of Managers of the Cambridge Endowment for Research in Finance (CERF). He is the author of Doing Capitalism in the Innovation Economy: Reconfiguring the Three-Player Game between Markets, Speculators, and the State, the substantially revised and extended new edition of the book initially published by Cambridge University Press in November 2012.
Janeway received his doctorate in economics from Cambridge University where he was a Marshall Scholar. He was valedictorian of the class of 1965 at Princeton University.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.
Sed fortuna fortis; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet?
Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Erat enim res aperta.
Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ecce aliud simile dissimile. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.
Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Duo Reges: constructio interrete. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?
Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Ad eos igitur converte te, quaeso. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quod iam a me expectare noli. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Immo videri fortasse. Quis istud possit, inquit, negare? Duo Reges: constructio interrete. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Dicimus aliquem hilare vivere; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;
Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sed quod proximum fuit non vidit. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Prave, nequiter, turpiter cenabat;
Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Ut pulsi recurrant?
Quae cum dixisset, finem ille. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?
extra material
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Frater et T. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Duo Reges: constructio interrete. Minime vero istorum quidem, inquit. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno?
Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Dici enim nihil potest verius. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Recte, inquit, intellegis. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Sed ad bona praeterita redeamus. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Duo Reges: constructio interrete. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? At certe gravius. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quis est tam dissimile homini. Igitur ne dolorem quidem. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.
Quonam modo? Audeo dicere, inquit. Hoc non est positum in nostra actione. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Non laboro, inquit, de nomine. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.
