Episode 70
Crisis of Beliefs: A New Model of Investor Psychology | Andrei Shleifer
Episode 70
Andrei Shleifer
Crisis of Beliefs: A New Model of Investor Psychology | Andrei Shleifer
summary
In this week’s episode of Hidden Forces, Demetri Kofinas speaks with Andrei Shleifer, professor of economics at Harvard University. Dr. Shleifer is the most cited economist in the world according to RePEc’s database. Throughout the course of his career, Andrei Shleifer has worked in the areas of comparative corporate governance, law & finance, behavioral finance, as well as institutional economics. He has published seven books, including, A Crisis of Beliefs: Investor Psychology and Financial Fragility with his co-author Nicola Gennaioli.
Demetri’s conversation with Andrei centers on the subject of beliefs: how they impact markets and how economists and financial practitioners are attempting to model them using data about people’s expectations, assumptions, and attitudes in order to make better-informed investment and policy decisions.
The first half of the episode is devoted to exploring the mechanics of the 2007-2008 credit crisis, and the role played by structured products and derivatives, off-balance sheet vehicles, money market funds, GSE’s, and a policy of ultra-low interest rates that fueled over-confidence in the power of regulators and in the sustainability of the status quo. In the second half, Dr. Shleifer provides us with a more formal approach to thinking about Hyman Minsky’s instability hypothesis and how market participants can draw radically different conclusions about that same data when their beliefs about the world change dramatically.
Given the destabilizing forces of populist politics, trade tensions, and changing geopolitical fault lines, the ability to draw valuable insights from data about expectations and beliefs is invaluable for any investor or policymaker looking to gain a sense of market sentiment: where it stands and where it might be going.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation on Facebook, Instagram, and Twitter at @hiddenforcespod
bio
Andrei Shleifer is John L. Loeb Professor of Economics at Harvard University. He holds an undergraduate degree from Harvard and a Ph.D. from MIT. Before coming to Harvard in 1991, he has taught at Princeton and the Chicago Business School. Shleifer has worked in the areas of comparative corporate governance, law & finance, behavioral finance, as well as institutional economics. He has published seven books, including The Grabbing Hand (with Robert Vishny), Inefficient Markets: An Introduction to Behavioral Finance, and A Crisis of Beliefs: Investor Psychology and Financial Fragility (with Nicola Gennaioli), as well as over a hundred articles.
Shleifer is an Editor of the Quarterly Journal of Economics, and a fellow of the Econometric Society, the American Academy of Arts and Sciences, and the American Finance Association. In 1999, Shleifer won the John Bates Clark medal of the American Economic Association. According to RePEc, Shleifer is the most cited economist in the world.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Facillimum id quidem est, inquam. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Duo Reges: constructio interrete. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Minime vero istorum quidem, inquit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Itaque his sapiens semper vacabit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Ego vero isti, inquam, permitto.
Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Cave putes quicquam esse verius. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Duo Reges: constructio interrete. Quae duo sunt, unum facit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Si longus, levis dictata sunt. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Negare non possum. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?
Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Sed nimis multa. Pauca mutat vel plura sane; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Duo Reges: constructio interrete. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.
Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Venit ad extremum; Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Hic nihil fuit, quod quaereremus.
Si longus, levis dictata sunt. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quid iudicant sensus? Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Duo Reges: constructio interrete. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Inde igitur, inquit, ordiendum est. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Cur iustitia laudatur? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Tanta vis admonitionis inest in locis; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Et quidem, inquit, vehementer errat;
Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?