Episode 6
Space Warfare and the Weaponization of Outer Space | Joan Freese
Episode 6
Joan Freese
Space Warfare and the Weaponization of Outer Space | Joan Freese
summary
In this week’s episode of Hidden Forces, host Demetri Kofinas speaks with Joan Johnson-Freese about space warfare and the weaponization of outer space. Joan Freese is a professor of National Security Affairs at the US Naval War College. She’s been a faculty member at the Asia-Pacific Center for Security Studies and the Air War College, which emphasizes the employment of air, space, and cyberspace in joint operations. Professor Freese has also served on the Space Studies Board of the National Academies of Science and has often testified before Congress on matters of space warfare and space security. She is the author of multiple books on space warfare and space security, among them, Heavenly Ambitions: America’s Quest to Dominate Space, The Chinese Space Program: A Mystery Within a Maze, and her latest book, Space Warfare in the 21st Century.
In this episode, we go into outer space. We don’t just stay in the low earth orbit (LEO) of the international space station, but move all the way to high (HEO), geostationary orbits (GEO) more than twenty-six thousand miles (35,786 km) above the Earth’s equator, where some of our most valuable and vulnerable satellites operate. We look at what the United States, China, and Russia are doing in the area of space warfare. We look at what our militaries are doing to weaponization outer space. We learn about ASAT’s, Kinetic Orbital Strikes, and Kinetic Kill Vehicles. We learn that any significant use of anti-satellite technologies could create a wall of space debris around earth orbit so thick, that we would be unable to launch anything into space including satellites, our space station, and any space missions to Mars and beyond for generations. Any and all satellite communications would go dark. Global distribution networks – including our food supplies, energy, and transportation – would grind to a halt. The global banking and financial system would collapse. Our communication infrastructure would be devastated. The implications of space warfare are catastrophic, and yet, the public is largely unaware of the dangers orbiting right above our heads. It’s high time we take notice.
Producer & Host: Demetri Kofinas
Editor & Engineer: Stylianos Nicolaou
Join the conversation at @hiddenforcespod
bio
Joan Freese is a political scientist and professor of National Security Affairs specializing in international relations generally and space security specifically.
Professional Military Education and Women, Peace & Security. Author of multiple non-fiction books and articles, featured speaker at numerous national and international events, and experienced media consultant. Currently teaching at Naval War College in Newport, RI. Also teach at Harvard Extension and Summer Schools – courses on Globalization & US National Security, and Space & Security, Women, Peace & Security and Leadership in War & Peace. Most recent book is Educating American’s Military (2013), focusing on Professional Military Education at the nation’s War Colleges. Extensive travel, lecturing, working with students, in Asia, Africa, Latin America and Europe. A former member of the Space Studies Board of the National Academies of Science, and the Advisory Committee of the Secure World Foundation.
transcript
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Duo Reges: constructio interrete. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Restatis igitur vos; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Maximus dolor, inquit, brevis est. Quare conare, quaeso. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?
Non risu potius quam oratione eiciendum? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. An hoc usque quaque, aliter in vita? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quid est enim aliud esse versutum? Quis negat? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
Full Episode
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Duo Reges: constructio interrete. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.
Quod iam a me expectare noli. Sed ad bona praeterita redeamus. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Gerendus est mos, modo recte sentiat.
Restinguet citius, si ardentem acceperit. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.
Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Tubulo putas dicere? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.
intelligence report
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Non est igitur summum malum dolor. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quae cum essent dicta, discessimus. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est.
Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Tum ille: Ain tandem? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Sed quae tandem ista ratio est? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Odium autem et invidiam facile vitabis. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.
Quid me istud rogas? Duo Reges: constructio interrete. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Eadem fortitudinis ratio reperietur. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
related episodes
Video
content locked
or Subscribe to Access Premium Content
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Summae mihi videtur inscitiae. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Idemne, quod iucunde? Quare conare, quaeso. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Ad eos igitur converte te, quaeso. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Duo Reges: constructio interrete.
Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Non est igitur voluptas bonum. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Immo alio genere;
Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;
Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.